Home
กำเนิดภาษาไทย
เรียนรู้พยัญชนะไทย
มาตราตัวสะกดของไทย
>
วิดีโอ
ภาษาไทย เรียนรู้สระ
>
วิดีโอ
แผนการสอน
Level 1
>
คำศัพท์ในบทเรียน
Level 2
>
คำศัพท์ในบทเรียน
Level 3
>
คำศัพท์ในบทเรียน
Level 4
>
คำศัพท์ในบทเรียน
หลักภาษาไทย
อักษรควบกล้ำแท้และอักษรควบกล้ำไม่แท้
การใช้ รร หัน
ตัวการ์รันต์
การเขียนสะกดคำ
>
คำที่มักเขียนผิด
ชนิดของคำในภาษาไทย
>
คำนาม
คำกริยา
คำสรรพนาม
คำบุพบท
คำสันธาน
คำวิเศษณ์
คำอุทาน
ประโยค
>
ประโยคบอกเล่า
ประโยคคำถาม
ประโยคขอร้อง
ประโยคปฏิเสธ
ประโยคแสดงความต้องการ
ประโยคคำสั่ง
สำนวน สุภาษิต คำพังเพย
สำนวนเกี่ยวกับสัตว์
การบ้าน
แบบฝึกหัด 1
แบบฝึกหัด 2
แบบฝึกหัด 3
แบบฝึกหัด 4
แบบฝึกหัด 5
Contact
Admin
สถานที่ท่องเที่ยวในประเทศไทย
คำอุทาน
คำอุทาน
คือคำที่แสดงถึงเสียงที่เปล่งออกมาในเวลาดีใจ
,
เสียใจ
,
ตกใจ
,
ประหลาดใจ
,
เจ็บปวด
,
สงสาร เป็นต้น หรือเป็นคำที่ใช้ต่อถ้อยเสริมบท
ให้บริบูรณ์ยิ่งขึ้น เสียงที่เปล่งออกมาเป็นคำอุทานนั้นอาจจะเป็น
๑
.
คำ
เช่น แหม
!
พุทโธ
!
โอ้
!
โอย
!
๒.วลี
เช่น เวรกรรมจริงหนอ
!
โอ้อกเราเอ๋ย
!
กลุ้มใจจริงโว้ย
!
๓
.
ประโยค
เช่น ไฟไหม้เจ้าขา
!
อกแตกแล้วโว้ย
!
ชนิดของคำอุทาน
คำอุทานแบ่งออกเป็น ๒ ชนิด คือ
๑. อุทานบอกอาการ
สำหรับใช้แสดงความรู้สึกต่างๆ ในการพูด เช่น
ชิ
!
ชิๆ
!
ชิชะ
!
โธ่
!
วะ
!
วา
!
หื้อหือ
!
เหม่
!
แหม
!
อนิจจัง
!
อ๊ะ
!
อือ
!
อนิจจา
!
อุบ๊ะ
!
เอ
!
เอ๊ะ
!
เอ๊ว
!
เอ้อเฮอ
!
โอ
!
โอย
!
โอ๊ย
!
ฮะ
!
ฮ้า
!
ฮึ
!
เฮ้
!
เฮ้ย
!
เฮ้ว
!
เฮ้อ
!
ไฮ้
!
เป็นต้น
๒. อุทานเสริมบท
เป็นคำอุทานที่พูดขึ้นเพื่อเพิ่มเติมถ้อยคำเสริมขึ้นโดย
ไม่ได้ตั้งใจให้มีความหมายแต่อย่างใด
เช่น สัญญิงสัญญา หนังสือหนังหา